Callantsoog, 30 jaar eerder
Reinoud en Wilma bevonden zich hemelsbreed maar een paar honderd meter bij elkaar vandaan toen de helikopter overvloog. Het hele dorp rukte destijds uit, op zoek naar Marjolein. De kustwacht voer de kustlijn af, de politie zette honden in en zocht in alle woonwijken. Ouders en leerkrachten zochten in het bos en ploegden zij aan zij door de moerassige gebieden van het Kooibos en het Zwanenwater. Ze gingen zelfs een stuk over het strand en door de duinen. Maar ze zochten allemaal net niet hard genoeg. Wilma zat op haar kamer, te wachten tot haar moeder zou aankloppen om te vertellen dat Marjolein gevonden was.
Ze had gelogen tegen de politie. Iedereen in haar klas moest een voor een naar de lerarenkamer komen, samen met hun ouders. Daar zaten twee agenten, een man en een vrouw, die vroegen wanneer ze Marjolein voor het laatst had gezien. Of ze enig idee had waar Marjolein kon zijn en wat ze twee dagen eerder na schooltijd aan het doen was geweest. De leugen werd steeds groter. Totdat er op een dag geen weg terug meer was en haar geheim onderdeel van haar werd. Een zwaar onderdeel dat als een steen op haar maag lag. Maar Wilma was sterk. Heel sterk. Ze koos ervoor de last te dragen, tot in de eeuwigheid, als het aan haar lag.
In de klas begonnen ze elke dag in de kring. De meester had op het rechter deel van het schoolbord Marjoleins naam geschreven. De kinderen mochten er iets bijschrijven als ze wilden. Ook kregen ze allemaal een schriftje waarin ze de rest van het jaar hun gedachten konden opschrijven. De meester drukte iedereen op het hart vooral alles te vertellen wat ze wisten van vlak voor Marjoleins verdwijning. Bij Wilma ging het slot er steeds vaster opzitten en ze hoopte dat dat bij Reinoud ook het geval zou zijn.
Hij zat in de schuur, toen het donderende geluid van de wieken hem even uit zijn gepeins haalde. Hij wilde prutsen aan zijn crossfiets maar de moersleutel bleef lusteloos in zijn hand liggen. Keer op keer bedacht hij hoe hij moest reageren als ze gevonden was. Hoe hield hij de schijn van het niet weten op? Ze hadden alle twee gelogen, Wilma en hij. Waarom eigenlijk? Omdat ze niet in de duinen mochten spelen? Omdat ze Marjolein niet hadden kunnen redden. Hadden zij haar vermoord? Zij hadden dat gat immers voor haar gegraven. Ze wilden Marjolein laten schrikken. Marjolein, met haar aanstekelijke lach. Lieve Marjolein, die eigenlijk wel met iedereen in de klas kon opschieten. Maar ze had het niet voor Wilma en Reinoud opgenomen toen die opeens door de hele klas in een verdomhoekje waren gedrukt. Toch hadden ze Marjolein daar later wel voor vergeven. Hoewel, eerst zouden ze haar laten boeten voor haar verraad. Waren ze eigenlijk wel zulke goede vrienden, met zijn drieën? Het was zijn idee geweest om Marjolein een lesje te leren. Wilma kwam toen met het idee van het gat. Even hadden ze nog getwijfeld, eenmaal aan het spelen was het ook wel weer leuk geweest met zijn drieën. Maar toen was het gat al gegraven.
Na een week stond er in de gang op school opeens een tafel met daarop de foto van Marjolein. Wilma schrok zich een ongeluk toen ze de school inliep en Marjolein haar daar vanaf een foto stond aan te staren. Er brandde een kaarsje op de tafel en de lege bladzijden van het opengeslagen boek ernaast vulden zich snel. Iedereen voelde zich verbonden in die tijd. Ze deelden allemaal dezelfde vragen en dezelfde angst. Onder de kinderen op school deden zich de wildste verhalen rond. Marjolein zou in iemands kelder opgesloten zitten of meegenomen zijn door kinderhandelaren. De meester hield scherp vinger aan de pols om die verhalen weer de kop in te drukken.
Toen Wilma eindelijk de moed vond om in het boek te kijken, zag ze dat Reinoud haar voor was geweest. ‘Waar ben je Marjolein?’, had hij opgeschreven. Dat sterkte haar om ook wat te schrijven. ‘Ik mis je’, had ze eronder gezet. Reinoud en zij deden mee met de verhalen. Ze versterkten elkaar in hun leugen. Ze waren erdoor verbonden maar het zorgde er ook voor dat ze elkaar meden. Wat als ze zich zouden verspreken? Reinoud en zij waren allebei ook bang. Wat als de één het niet langer volhield? Het werd steeds moeilijker om te liegen maar het werd ook steeds moeilijker om de waarheid nog te vertellen.
Na een halfjaar kwam er een afscheidsdienst in het witte kerkje van het dorp. De mensen stonden tot in de zijstraten van het kerkplein. Alle kinderen van de school hadden een bloem in hun hand. Marjolein kreeg een gedenksteen, zonder graf. Haar ouders bleven in het dorp wonen. Ze werden regelmatig bij de gedenksteen van hun dochter gezien. Soms sloot iemand uit het dorp zich bij hen aan om een arm om hun schouder te slaan. Iedereen was even lief voor Hanna. De mensen voelden medelijden voor haar en voor haar ouders. Maar dat was niet het enige. Het dorp ging gebukt onder schuldgevoel. Niemand had Marjolein immers terug kunnen vinden. Geen dorpsbewoner keek in die tijd raar op als mensen zich anders gingen gedragen dan vóór Marjoleins verdwijning. Wilma en Reinoud vielen niet op. Ze groeiden op met dezelfde vragen en hetzelfde verdriet als iedereen, zo leek het.
Wilma verhuisde jaren later, na de dood van haar ouders, het dorp uit. Ze besloot haar tweede naam voortaan als voornaam te gebruiken. De meisjesnaam van haar moeder werd haar achternaam. Zo werd ze Nora Smit. De mensen in Callantsoog vergaten van haar bestaan. Reinoud verdween tijdens zijn studie ook uit zicht. Zijn ouders en zus bleven in Callantsoog wonen, maar hem zagen ze steeds minder, tot hij voorgoed uit beeld verdween.
De nieuwe generatie van Callantsoog groeide anders op. Met een verhaal. Een verhaal van een verdwenen meisje, dat voor deze kinderen als een geschiedenis uit een lang vervlogen tijd was. Het was de eerste en laatste keer dat zoiets het dorp overkwam en na verloop van tijd ontspanden de mensen weer. Behalve Wilma en Reinoud. Zij hadden hun eigen gat gegraven en ook dat zand was maar moeilijk te verwijderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten