Verstoppertje - hoofdstuk 4

Schagen, twee weken eerder

Ik wil niet afwijken van mijn route naar huis maar het moet. Er staat een wegversperring. Ik stuur mijn auto links de straat in rijdt over de Markt, langs de grote kerk. Na een lange dag werken zit ik niet te wachten op omleidingen en al helemaal niet als die me door het centrum van Schagen sturen. Gelukkig blijft het bij dit ene obstakel en verloopt de rest van mijn reis naar huis zoals altijd.

Als ik na het voeren van de kat op de bank ga zitten met mijn laptop haal ik eerst een paar  keer diep adem. Klikkend op het icoontje van mijn inbox doe ik het schietgebedje dat ik nu al bijna drie weken opzeg. Hij heeft me nog vier keer een bericht gestuurd en alle vier de keren heb ik zijn e-mail ongelezen weggeklikt. Hij moet me met rust laten. Ik wil het leven blijven leven zoals ik dat nu doe.  

Vandaag heeft het schietgebedje weer niet geholpen. Ergens wist ik wel dat het deleten van zijn berichten niet genoeg zou zijn. Daar staat hij weer. Reinoud. De volhouder. En niet één keer, er springt een hele rits e-mails in beeld. Ik wil het niet maar mijn ogen beginnen het onderwerp van elk bericht te lezen: De. Waarheid. Komt. Nu. Uit. Jij. Houdt. Me. Niet. Tegen. Hij laat zich dit keer niet wegklikken.

Ik graai onder de kussens op zoek naar een plastic zakje. Snel breng ik hem naar mijn mond. Alles om me heen draait. Met mijn ogen gesloten blaas ik in het zakje. Het duurt lang voordat mijn ademhaling normaal is. Ik kijk nog een keer naar zijn woorden. Ik voel woede opkomen. De klootzak. Wat denkt hij wel? Dat hij nu nog zieltjes kan redden, na alles wat hun gezamenlijk stilzwijgen al die jaren heeft aangericht? Dat hij alsnog verlossing kan krijgen? Dat hij de poten onder mijn  leven volledig mag wegzagen?
Nee, Reinoud, dat mag je van mij niet.